Van Edwin Kotkamp

Alaska-trip in 1990 met Ewout, Stijn, Taco en ondergetekende.

“………….nee lul, tuurlijk niet, hoe kom je daar nou bij, het is echt waar, met gemak kan je $ 15.000,- verdienen in zes weken tijd; alleen maar wat zalm vangen en ’s avonds Amerikanen vragen wat de hoofdstad van Amsterdam is, succes verzekerd, ga je mee of niet?......”. Diezelfde nacht dat Bins mij deze vraag voorlegt, zeg ik ’s nachts rond de klok van 04:00 uur, enigszins in de war van de drank en me geen zorgen makend over de pecunia voor de heenreis, ja tegen een trip van zes weken naar Alaska.

Wat we toen nog niet wisten was dat we vier weken lang van ’s ochtends acht tot laat in de middag zalm zouden schoonmaken in een visafslag in Kenaï.
Het plan dat Bins voor ogen stond was iets romantischer. We zouden namelijk proberen aan boord te komen van één van de vele boten die uitvoeren om zalm te vangen, "dan verdien je echt dik geld". Helaas, op het moment dat wij allen onze laatste munten hadden uitgegeven aan een retourticket (ja retour, godzijdank) en al hoog boven de plas tussen VS en Europa hingen, voer vóór de kust van Alaska de olietanker Exxon Valdez tegen een paar rotsen en verloor een paar ton olie waardoor de complete zalmpopulatie voor dat jaar werd gedecimeerd.

Overigens kwam deze info ons pas een dag of twee later ter ore, anders hadden wij wellicht nog wat geld opzij gezet om de eerste week door te komen. Gevolg van het op de klippen lopen van de Exxon Valdez was namelijk dat er bijna geen werk te vinden was. Óf we zouden die week nog terugvliegen (dan zouden we natuurlijk giga voor lul staan voor het thuisfront) óf we zouden ons laatste geld (we hadden gevieren nog $ 120,--) uitgeven aan een auto waarmee we alle fish canneries konden afstruinen naar werk.

Het laatste geschiedde. Achteraf een goede keuze: na aanschaf van “The Black Widow” vonden we met z'n vieren toch nog vrij snel werk bij een visafslag in Kenaï. Na een fake greencard number te hebben afgegeven, konden we direct aan de slag voor $ 6,- per uur. We werkten daar samen met afgegleden hippies en ander langharig spul en hebben ons prima vermaakt, al was het werk dodelijk saai en vermoeiend. Terugdenkend kan ik nog steeds lachen om de lessen Nederlands van Stijn aan vriendelijke Amerikanen: blij en vrolijk begroetten wij hen iedere morgen met een “goodmorning to you all” en zij antwoordden ons in het Nederlands: “Lekker neuken, to you too”. Het is flauw, maar ik kan je verzekeren dat het de dag keer op keer weer aangenaam liet beginnen. Ik hoef niet uit te leggen dat hier nog tal van variaties op gemaakt zijn.

Ook in Amerika word je pas uitbetaald aan het einde van de maand, dus dat betekende (vier weken lang!): zalm in je broekspijp mee naar buiten smokkelen en ’s avonds in aluminiumfolie met knoflook, peper en zout in het kampvuur kieperen. Heerlijk, maar ook iedere dag zalm komt een keer je strot uit. Aan het einde van de maand was het dan eindelijk payday; maar we kregen ons zuur verdiende loon niet cash maar via een cheque. Godzijdank was er een bank die ons vertrouwde en het ons uitbetaalde.

Daarna hebben wij nog een weekje door Alaska gekoerst, onder andere naar het natuurreservaat Denali in Noord-Alaska en naar Eagle Bay. Taco, niet echt de Tim Overdieck qua Engels, zou wel even vragen hoe we bij Eagle Bay konden komen: we stoppen de wagen, Taco draait zijn raampje open en spreekt de legendarische woorden tegen een lokale baard;.”Sir, please, can you tell me, Eagle Bay?”. Ook zijn uitspraak bij de lokale McDrive van het woord uien, onions, (oonaaions) blijft een klassieker. Ach, je had er bij moeten zijn.Bins, ik had deze trip voor geen goud willen missen, ook al moest ik nog twee jaar lang een schuld inlossen bij de bank. Door jou ben ik een geweldige ervaring rijker. Dank jonk!!!!
Ik wens je een heel goed veertigste levensjaar toe met Ditte, Cato, Roemer en Fien en hoop je snel weer te zien in het Amsterdamse, want ik mis je hier!!!!!!!!
Het ga je goed.

@
Baarn