Van Dick Papousek

Beste Ewout,
VAN HARTE GEFELICITEERD MET JE VEERTIGSTE VERJAARDAG! Ongetwijfeld een dag vol plezier en verrassingen van allerlei aard, van cadeautjes van de kinderen tot lekker eten met een glaasje erbij.
Op afstand zal ik mijn best doen het méé te vieren, al mis ik dan de directe gezelligheid. Wel jammer dat nu de laatste van de generatie na mij de veertig-grens is gepasseerd, maar zo gaat het.
Wij kennen elkaar nu een jaar of tien en uit die jaren heb ik goede, mooie of leuke herinneringen overgehouden. Zoals aan ons gezamenlijk bezoek aan het lustrum van ASCRUM, de rugbyclub die mede door mij werd opgericht maar waarin jij je veel meer hebt onderscheiden dan ik. Met enige weemoed denk ik soms terug aan je kookkunst, die nu teveel op afstand is. En heel goede herinneringen heb ik aan ons verblijf in Mexico, in maart 1998.
Wij allen, Ditte en jij, Pien en Machiel en zeker niet minder onze limoenen verslindende Tomas, hebben van het verblijf genoten en ik denk dat jij toen al een vast onderdeel van de familie geworden bent of zelfs was. De aanleiding voor ons verblijf was het feit dat ik ongeveer twee keer zo oud werd als jij.
Mijn idee dat aan het strand te vieren werd door jullie aangepast: eerst een paar dagen naar ‘mijn’ dorpen, het onderzoekgebied rond Temascalcingo in de deelstaat Mexico. Een geweldig idee, bleek al gauw, want we werden er goed onthaald, maakten een indiaanse bruiloft mee en gingen naar het wijkfeest van een lokaal kapelletje in Santiago Coachochitlán. Bij die bruiloft leerden we wat gastvrijheid was; we werden overladen met eten (mole met kip en kalkoen) en drinken (coñac, brandy, tequila, refrescos en bier) en kregen tortillas, mole en wat flessen drank mee naar huis (bij mijn compadres achtergelaten).

Anders ging het aanvankelijk bij het religieuze feest. Wij waren er op aanraden van, maar zonder begeleiding door, mijn compadre Juan Antioco heen getogen en hadden ons nog niet zo lang op een paar stoeltjes onder een tentafdak genesteld toen we problemen kregen: wie we waren, wat we kwamen doen en of we maar wilden vertrekken (foto 2; Ewout zit nog rustig aan de Corona maar wij moeten opdonderen).
Onplezierig, niets gastvrijheid. Gelukkig deden een paar Mazahua woorden wonderen en daarna mochten wij, nee, moésten wij, blijven om bier te drinken (en wij mochten ook wel aanbieden).
Verder vlogen de dagen er voorbij en gingen we veel te snel naar de Westkust; maar ik vond het heerlijk dat jullie allen me gevraagd hadden jullie eerst iets van mijn langjarige woon- en werkomgeving te laten zien en meemaken.

Dat jij er voorgoed bij zou zijn wist ik toen nog niet; maar nu, achteraf, ben ik helemaal blij dat het praten over mijn belevenissen in Mexico in het algemeen en vooral Temascalcingo ook bij jou een blik van herkenning oplevert.
Daarna waren we een tijdje in Puerto Vallarta. Waar jij, op welke dag weet ik niet meer, op een gegeven moment op het strand waar wij zaten bij me kwam om mijn aandacht te vragen.
Je zag er ongeveer zo uit als op de volgende foto, misschien ietsje minder ontspannen. Je begon met te zeggen dat je geen jacquet aanhad – dat klopte, je was in zwembroek. Je refereerde duidelijk aan een zekere traditie en een kledingcode bij het doen van een aanzoek, al kreeg ik dat pas een paar seconden later in de gaten... En dat het misschien niet het juiste moment was, maar dat je geen beter kon bedenken. En dat je de hand van mijn dochter kwam vragen.
Zonder enig bedenken heb ik daar, op het strand van Puerto Vallarta, met vreugde in toegestemd. En ik ben nog steeds blij met jou als schoonzoon, dus ik feliciteer niet alleen jou, Ditte en Cato, Roemer en Fien - maar ook mezelf.
Ik verheug me bijzonder op een partijtje golf met je, binnen afzienbare tijd.

Dick
Groningen